Ik ben een simpele jongen, ik heb niet veel nodig. Ik leef met elementen en verder heb ik eten, drinken, onderdak en liefde nodig. Ik ben niet van de luxe, een houten plank met een laken zoals hier in de trein is goed genoeg voor mijn nachtrust. De dag overleven op water, Sultana’s en een aanmaaksoepje?  Goed genoeg voor deze man. Dat is het beeld dat ik van mijzelf had.

Deze treinreis confronteert je echter met je zwakke kanten. Blijkbaar ben ik toch niet zo zen en één met de elementen. Het hierboven genoemde rijtje is niet compleet. Eten, drinken, onderdak, liefde en internet, dat is het correcte lijstje.

Ik had mij erop ingesteld 36 uur lang geen internet te hebben, want de treinen hier hebben geen Wi-Fi. Dit was prima, ik vermaakte mij wel met slapen, praten, uit het raam staren en een boekje lezen. Toen we in Jekaterinenburg aankwamen bij onze homestay vroeg ik Kristina naar het Wi-Fi wachtwoord, ik had al verschillende goede Wi-Fi verbindingen gedetecteerd, één hiervan is vast van haar.

Ze heeft geen geld voor Wi-Fi vertelde ze, ze heeft niet eens geld voor een koelkast of een fatsoenlijke keuken. Ze had voldoende aan haar 4g-abonnement. Dit was een grote telleurstelling. Ik had de behoefte wat berichtjes en foto’s te versturen. Ook had ik een prachtige blog klaarstaan die ik met de wereld wilde delen. Gelukkig had ik in de auto op weg naar de flat van Kristina voldoende fastfoodketens gezien waar ze free-Wi-Fi hebben.

Die middag zijn Warre en ik de stad ingegaan, ik met mijn goed opgeladen tablet mee om de blog te kunnen uploaden. Tijdens onze wandeling van 6,5 km langs drie-en-een-half hoogtepunt passeerden we de grote gele M. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk! We hadden dorst en nog niet geluncht dus we bestelden met ons beste Russisch twee cola en vier roebelknaller hamburgers.

Warre wachtte tot ons culinaire hoogstandje was bereid, ik ging vast een plekje zoeken en had mijn telefoon paraat om in te loggen op de Wi-Fi. Er sprong zelfs een melding beeld! “Free Wi-Fi netwerken gedetecteerd”.  Het welbekende pop-up venster om de voorwaarden te accepteren verscheen in beeld, volledig in het Russisch! Geen vertaalknopje te bekennen, ik probeerde op wat dingen te drukken maar geen verbinding te krijgen.

Warre vindt dat wanneer je zelf bij de McDonalds niet kan inloggen op de Wi-Fi je in het echte Rusland zit, daar was ik het mee eens. We verorberden onze maaltijd en vervolgden onze wandeling. We komen vast nog wel iets tegen met free Wi-Fi.

De volgende dag zijn we weer de stad in gegaan, weer de tablet mee in de dagrugzak, vandaag moet het gaan lukken! Die avond ervoor had ik nog een blog geschreven die ik wilde delen, en ik had vast heel veel interessante berichtjes op mijn telefoon. Ook de Facebooktimeline moest ververst worden en ik wilde mijn profielfoto veranderen, de mensen moeten weten wat voor een interessant leven ik heb. Ik bedoel, het is fucking awesome om een foto van jezelf op het wereldberoemde Rode Plein te kunnen delen met je vrienden! Op een gegeven moment heb ik zelfs gekeken of de kerk waar de laatste Tsaar is vermoord free Wi-Fi heeft. Op dat moment drong het tot mij door, ik ben verslaafd aan internet! Ik had het tot dat moment zelf nog niet door. Ik was teleurgesteld in mijzelf, blijkbaar ben ik zo verwesterd en afhankelijk van het internet.

De twee dagen in de trein van Jekaterinenburg naar Novosibirsk accepteerde ik het lot van geen internet en heb ik mijn verslaving overdacht. Is het een probleem? Nee, ik pas blijkbaar goed in de huidige tijdsgeest. Vervelend was het wel, ik heb nog nooit zo lang geen internet gehad.

In Novosibirsk kwamen we aan bij ons hotel, er stond een Wi-Fi sticker op het raam! Eindelijk kon mijn verslaving weer worden gevoed. 241 berichtjes op WhatsApp, waarvan er misschien drie een beetje interessant waren. Ook op Facebook was niks gebeurd, de NS gaat mensen aanspreken met “reizigers” in plaats van “dames en heren” en Thierry Baudet laat zijn baard staan. De Tour de France was bijna een week geleden gefinisht in Parijs, en ik had nog geen flauw benul wie er had gewonnen, maar een grote verassing was het niet. De les: er gebeurt geen flikker wanneer je 6 dagen geen internet hebt.

Wel werd ik erg gelukkig van het kunnen WhatsApp bellen met Annabel en mijn ouders, helemaal omdat mijn vader die dag vijftig is geworden. Nu zit ik weer in de trein en probeer ik mijn verslaving van mij af te schrijven. Het gaat goed met mij, nog geen afkickverschijnselen.