‘Oohhhhh jullie verstaan geen Chinees, dan schrijven we het wel voor jullie op’. Dit hebben drie Chinezen gedacht tijdens onze eerste vier uur in China. Uiteraard verduidelijken Chinese tekens de communicatie niet. Gelukkig kennen de chinezen nog een truck om te communiceren. Deze techniek wordt ook regelmatig in Nederland toegepast, wanneer Nederlanders met buitenlanders communiceren. Harder praten.
We konden ons hotel niet vinden, we zijn een winkel in gegaan met de vraag waar het hotel is. Ze zei ‘taxi’. Maar wij willen geen taxi. Toen schreef ze ‘taxi’ voor ons op, in het Chinees. We wilden naar het hotel lopen, het was maar twee kilometer en hadden de hele dag al in de trein gezeten. Voordat we het wisten had ze een taxi voor ons aangehouden.
Het was 5 yuan om van de winkel naar ons hotel gereden te worden. Het probleem was, we hadden nog geen geld gepind. Dit was echter heel moeilijk om aan de mevrouw van de winkel en de meneer van de taxi duidelijk te maken. Er liepen drie meisjes langs, zei zouden Engels moeten spreken. Maar de meisjes (een jaar of 15) durfden niks tegen ons te zeggen. Toen stonden er vijf mensen om ons heen tegen ons te praten in het Chinees. Te zwaaien met briefjes van 5 yuan om ons duidelijk te maken dat dat de ritprijs is. Wat wij uiteraard allang door hadden.
Er waren weer wat Chinezen bij gekomen die benieuwd waren wat er aan de hand was, met die twee gekke witte lange mensen. Op een gegeven moment stonden er 15 Chinezen om ons heen. Een van hen gaf ons een briefje van vijf yuan. We hadden ze blijkbaar duidelijk kunnen maken dat we nog geen geld hadden. Toen zijn we met de taxi naar ons hotel gereden, op kosten van een voorbijganger.
In winkels beginnen mensen tegen ons aan te praten (in het Chinees), maar ook Chinezen op straat proberen een gesprek met ons te voeren. Lachen en zwaaien mannen, lachen en zwaaien! Met deze techniek hebben wij ons nu al uit opvallend veel ongemakkelijke situaties weten te redden. Lachen, vriendelijk knikken en doen alsof je ze begrijpt.
Wij zijn hier in Ulanqab een enorme bezienswaardigheid. We worden nagewezen op straat, gefotografeerd en stiekem gefilmd (maar de flits stond nog aan, dus we hadden het door). In dit Chinese provinciestadje komen blijkbaar nooit buitenlanders. Vooral kleine kinderen zijn erg nieuwsgierig naar ons, rennen naar ons toe in de supermarkt en kijken ons heel raar aan. Lachen en zwaaien mannen, lachen en zwaaien.
De les: Eerst geld pinnen voordat je je hotel gaat zoeken.
One response
Geweldig toch al die aandacht.
Voor die Chinezen is het aapjes kijken! Ik weet hoe jullie je voelen!
In Japan is het niet heel anders. Ook daar kan niemand Engels en is het geschrift niet te lezen. En in mijn tijd was er geen Google translate!