Vandaag was het mijn eerste keer. Meerdere keren per maand hoor ik op stations omgeroepen worden dat er een trein niet rijdt door een aanrijding met een persoon.

Meestal wanneer ik dat hoor denk ik ‘Ze moeten de euthanasiewetgeving aanpassen zodat de machinisten minder trauma’s hoeven te verwerken en ik niet elke keer uren vertraging heb of een stuk moet omreizen’. Nu zit ik voor het eerst zelf in de trein die tegen een persoon is aangereden.

Ik hoorde geen klap en voelde ook geen hobbel. We stonden opeens stil. ‘We waren net toch al in Wijhe?’ Maar we stopten niet op een station, maar aan de rand van Zwolle. Een paar minuten staan we stil.

“We hebben een aanrijding met een persoon gehad. De hulpdiensten zijn onderweg. Wanneer er meer bekend is laat ik het jullie weten” aldus de conducteur. Mijn eerste reactie was verbazing, ‘wat raar dat ik er niks van heb gemerkt’. En toen kwam het besef dat er waarschijnlijk iemand is overleden 20 meter verderop. ‘Wie was die persoon? Waarom sprong hij of zij voor de trein? Was het wel opzet?’ We zaten met 15 mensen in de wagon. Niemand zei iets en iedereen bleef gewoon door gaan waarmee ze bezig waren; uit het raam staren, op de telefoon kijken of een beetje lezen. Een meisje belde iemand op dat ze later is want de trein heeft vertraging.

“De hulpdiensten zijn gearriveerd, er wordt momenteel gekeken of we zo door kunnen rijden of dat de trein geëvacueerd moet worden. ”

‘Wat vreemd om zo dichtbij een misschien wel dodelijk ongeluk te zijn en er niks van te merken en niks van te zien.’ Na een tijd niks gehoord te hebben rijdt de trein opeens weer door. “Station Zwolle is nu toch eindelijk in zicht. Op het station is zo gratis koffie en is er NS-personeel waarmee je in gesprek kan over de aanrijding” galmt het door de trein. Alles gaat bij de NS als een geoliede machine, goed geregeld, maar toch vreemd dat een aanrijding met een persoon routine is geworden.

Met ruim 50 minuten vertraging rijdt de trein het station binnen. Niemand heeft een woord gezegd over de aanrijding. De meeste mensen leken het meer als hinder te zien dan als een tragisch ongeluk. De deuren gaan open en iedere persoon gaat weer zijn eigen weg. Ik kijk nog even naar de voorkant van de trein of er iets te zien is maar alles is alweer opgeruimd.